ဒီပိတ်ရက်မှာ ကားပြင်တာနဲ့ပဲအချိန်ကုန်နေတယ်။
ဒီမနက် ၄ နာရီခွဲ ကထွင်းပုဂံကပြန်ရောက်လို့ ကျောင်းမှာသွားကြိုရသေးတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ၆ နာရီထိုးနေပြီ။ ခဏဆိုပြီးပြန်အိပ်လိုက်တာ ၉ နာရီမှနိုးတယ်။
ကမန်းကတမ်းထပြီး ရေမိုးချိုးပြီး အဖွားကို လေဆိပ်လိုက်ပို့ရတယ်။

အဖွားကတစ်ယောက်တည်းပြန်နေကျရယ်။
အဲဒါကို ရွှေပိုးက တစ်ယောက်တည်းစိတ်မချဘူးဆိုပြီး စိတ်ပူနေတယ်။
အဖွား Boarding Gate ဖြတ်ပြီးဝင်သွားကြည့်ပြီး လှည့်ပြန်နှုတ်ဆက်မလားလို့ မျှော်လင့်ကြသေးတယ်။
အဖွားက ဂရုတောင်မစိုက်ဘူး။ ဝင်သွားပြီးကတည်းက လှည့်ကိုမကြည့်တာ … ၂ယောက်သား ဒီအတိုင်းလှည့်ပြန်ခဲ့ရတယ်။
၁ နာရီကျော်တော့ အဖွားရခိုင်ကိုကျန်းမာစွာရောက်ရှိကြောင်းဖုန်းလက်ခံရရှိတယ်.
တစ်နေ့နေ့မှာ အခုလိုပဲ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေက ကိုယ့်ကို ကျောခိုင်းသွားပြီး ထာဝရပြန်လှည့်ကြည့်မခံရမယ့် အခြေအနေတွေကြုံလာရဦးမှာပဲ။
အဲ….
ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေကို ကျောခိုင်းသွားပြီး ထာဝရပြန်လှည့်မကြည့်နိုင်တော့မယ့်သူက ကိုယ်လည်းဖြစ်ဦးမှာပဲလေ။
အိမ်း…. သံယောဇဉ်တွေ….
#NOe