ဒီပိတ်ရက်မှာ ကားပြင်တာနဲ့ပဲအချိန်ကုန်နေတယ်။

ဒီမနက် ၄ နာရီခွဲ ကထွင်းပုဂံကပြန်ရောက်လို့ ကျောင်းမှာသွားကြိုရသေးတယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ၆ နာရီထိုးနေပြီ။ ခဏဆိုပြီးပြန်အိပ်လိုက်တာ ၉ နာရီမှနိုးတယ်။

ကမန်းကတမ်းထပြီး ရေမိုးချိုးပြီး အဖွားကို လေဆိပ်လိုက်ပို့ရတယ်။

အဖွားကတစ်ယောက်တည်းပြန်နေကျရယ်။

အဲဒါကို ရွှေပိုးက တစ်ယောက်တည်းစိတ်မချဘူးဆိုပြီး စိတ်ပူနေတယ်။

အဖွား Boarding Gate ဖြတ်ပြီးဝင်သွားကြည့်ပြီး လှည့်ပြန်နှုတ်ဆက်မလားလို့ မျှော်လင့်ကြသေးတယ်။

အဖွားက ဂရုတောင်မစိုက်ဘူး။ ဝင်သွားပြီးကတည်းက လှည့်ကိုမကြည့်တာ … ၂ယောက်သား ဒီအတိုင်းလှည့်ပြန်ခဲ့ရတယ်။

၁ နာရီကျော်တော့ အဖွားရခိုင်ကိုကျန်းမာစွာရောက်ရှိကြောင်းဖုန်းလက်ခံရရှိတယ်.

တစ်နေ့နေ့မှာ အခုလိုပဲ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေက ကိုယ့်ကို ကျောခိုင်းသွားပြီး ထာဝရပြန်လှည့်ကြည့်မခံရမယ့် အခြေအနေတွေကြုံလာရဦးမှာပဲ။

အဲ….

ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေကို ကျောခိုင်းသွားပြီး ထာဝရပြန်လှည့်မကြည့်နိုင်တော့မယ့်သူက ကိုယ်လည်းဖြစ်ဦးမှာပဲလေ။

အိမ်း…. သံယောဇဉ်တွေ….

#NOe

ပုတ်သင်ညိုတစ်ကောင်နှင့်ဆုံဖူးသည်။

ဆုံဖူးသည် ဆိုသည်ထက် သူက  ကျွနု်ပ်ကို လာဆုံသည်ဆိုပိုမှန်မည်။

ဟုတ်သည်။

ပုတ်သင်ညိုတစ်ကောင်လာဆုံဖူးသည်။

ထိုစဉ်က ကျွနု်ပ်သည် တောင်တန်းတွေဖက် ခရီးသွားရန်ပြင်ဆင်နေခဲ့သည်။

ပုတ်သင်ညိုက ကျွနု်ပ် နှင့်လိုက်ချင်သည်ဆို၍ အိတ်ကပ်ထဲထည့်ခေါ်သွားခဲ့ဖူးသည်။

ခရီးလမ်းတစ်လျှောက်မှာ ပုတ်သင်ညိုက သူ့မိသားစုအကြောင်းတွေပြောပြသည်။

ခက်ခဲကြမ်းတမ်းလှ၍ဆွေမျိုးတွေမျက်နှာကြည့်နေရသည့်အဖြစ်အပျက်များပါသလို ချမ်းသာလွန်း၍ အရပ်ထဲတွင် ဘယ်သူကမှမနာလိုကြသည့်အကြောင်းများလည်းပါသည်။

ကျွနု်ပ်မှာလည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၍ နှုတ်ဆိတ်၍သာနားထောင်ပေးခဲ့ရသည်။

တစ်ချက်တစ်ချက် ပုတ်သင်ညိုက မိကျောင်းမျက်ရည်တွေကျသည်။

ခရီးကပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်း ပုတ်သင်ညိုက ကျွနု်ပ် နေရာတွင် နေခွင့်ပေးရန်တောင်းလာ၍ တစ်နေရာစာပေးနေခဲ့မိသည်။

ကျွနု်ပ်နေရာတွင် အနေကြာပြီး ကျွနု်ပ်၏ အစာတော်တော်များများစားပြီးနောက် ပုတ်သင်ညိုက ကျွနု်ပ်တွင် ရွှေဆွဲကြိုးများမှ တစ်ကြိုးကို သူ့လည်ပင်းတွင် ဆွဲလိုကြောင်း  ငိုယိုပြလာသည်။

 

ဤသို့ဖြင့် ………

 

(ဆက်ရန်)

 

 

“သိုးကလေ
ပုပ္ပားနတ်တောင်
အခေါင်မြင့်ဖျား
စုံတောပြား၌
နံရှားကြိုင်လွင့်
ခါတန်ပွင့်သည်
ရွှေနှင့်ယိုးမှား ပန်းစံကား”

ဒီကဗျာလေးကို စစဖတ်ချင်း
“ဒီမိန်းမပျိုလေးနှယ်
အကောင်းမကြိုက်ရှာဘုူးကိုဆိုပြီးတော့”
မဲ့ပြုံးလေးပြံုးမိပါရဲ့။
အောက်ဆုံးပိုဒ်မှာရေးထားတာကိုး

“သိုးကလေ၊ ၊
မျက်သုတ်နီစင်၊
ရထည်းဖျင်နှင့်၊
ကျိုင်းစင်မြဝါ၊
မတ်ကြီးလျာကို၊ ၊
မယ်သာကြိုက်မိတုမရှိ။ ။”ဆိုပြီးလေ။

ကဗျာပါ မိန်းမပျိုလေး
ချစ်ခင်စုံမက်မိတဲ့ သတို့သားလောင်းက
(သူ့ခေတ်သူ့အခါမှာ) ” မတ်ကြီးလျာ ” ဆိုတော့
တွေးသာကြည့်ပေတော့ လေ။

ဒါပေမယ့်
ကဗျာကို သေသေချာချာနားလည်အောင် ဖတ်မိတော့မှ
သဘောကျလွန်းလို့ ပြန်ပြံုးရပြန်ရော။
မိန်းမပျိုလေး ကိုယ်တိုင်ကိုက
“စံကားပွင့်နှင့်၊ နှိုင်းတင့်နိုးသည်၊
ရဲမျိုးသမီး၊ မောင်ကြီးနှမ၊ ညက်လှပြာစင်။”လေးဖြစ်နေပြန်တာကိုး။

“မြိတ်လွတ်စုလည်း၊ အငယ်တည်းက၊ ကျွမ်းဝင်ကြသည်” လို့လည်းဆိုထားပြန်တော့
ငယ်ကချစ်တဲ့ အနှစ်တစ်ရာလေးတွေလေ။

“မယ့်သည်ပင်” က “ခရီးသား”ဖြစ်နေပေမယ့်
မိန်းမပျိုလေးကတော့ ” ချစ်ခြင်းစုရုံး၊ သက်ထက်ဆုံးသည်၊ ၊ နှလုံးမခြားစောင့်တရား”ဆိုတဲ့ အတိုင်း
“ချစ်ရသူကလွဲ ၊ ဖွဲ ဆန် ကွဲ” လို့ မှတ်ယူထားသူလေ။

နှိုင်းမယ်ဆိုလည်းနှိုင်းကောင်းပါရဲ့လေ။
ကဗျာထဲက မိန်းမပျိုလေးဟာ တကယ်ကို
“စံကားပွင့်နှင့်၊ နှိုင်းတင့်နိုး”ရလောက်အောင်ကို
နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းလှပါတယ်။

ဒီကဗျာလေးသင်တုန်းက ဆရာ ဆုံးမခဲ့တဲ့စကားလေးက
ဘဝအတွက် အရေးပါတဲ့ အသိတရားလေးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

“မိန်းကလေးတွေ ကျိုင်းစင်မြဝါ မတ်ကြီးလျာကိုမှလက်တွဲချင်တယ်ဆို
ကိုယ်တိုင်ကလည်း စံကားပွင့်နှင့်နှိုင်းတင့်နိုးရလောက်တဲ့ ရဲမျိုးသမီး ၊ ညက်လှပြာစင်လေးဖြစ်နေမှ။
ယောကျာ်းလေးတွေလည်း ရဲမျိုးသမီး ၊ ညက်လှပြာစင်လေး ကိုလိုချင်တယ်ဆို
ကျိုင်းစင်မြဝါ မတ်ကြီးလျာ ဖြစ်အောင်ကြိုးစားကြ “တဲ့။

ဒီကဗျာလေးရဲ့ အဓိက Themes လေးက ဒါပါပဲ။

နှစ်တွေရာနဲ့ချီနေတာတောင်
အခုချိန်ထိ ခေတ်မီနေဆဲဖြစ်တဲ့
အတွေးအခေါ်တွေနဲ့ ရေးဖွဲ့နိုင်ခဲ့တဲ့
ပုဂံခေတ်ကလေးစားဖွယ်ရာ
ကဗျာရှင် စာဆို ခမျာမှာတော့
“အမည်မသိ” စာရင်းဝင်သွားရရှာတာတော့
စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ။
သားကောင်းရတနာတွေလည်း “ကျိုင်းစင်မြဝါ မတ်ကြီးလျာ”တွေဖြစ်ကြပါစေ။
သမီးကောင်းရတနာတွေလည်း “စံကားပွင့်နှင့် နှိုင်းတင့်နိုး”နိုင်ကြပါစေ။
တောင်ရွှေပုပ္ပားမှာလည်း ” ရွှေနဲ့ယိုးမှားပန်းစံကား “တွ “နံရှားကြိုင်လွင့် ၊ ခါတန်ပွင့်” ပါစေ။